Unikanie ludzi? Nie, to nie Twój styl. A jeśli komuś coś się nie podoba, to przecież jego problem, nie Twój, prawda? Krytyka nie zbija Cię z pantałyku, nie tracisz czasu na rozdrapywanie ran i budowanie zamków na lodzie. Lepiej cieszyć się autentycznym pięknem, które przynosi ze sobą życie i inni ludzie!

Są chwile, kiedy czujesz się odrzucony, samotny i niezrozumiany - sprawia Ci to przykrość i masz chęć, żeby się głęboko schować. Jednak te chwile mijają, patrzysz sobie w lustrze w oczy i stanowczo mówisz - jak to, ja nie dam sobie rady? Masz wokół siebie ludzi, którym ufasz i z którymi czujesz się dobrze. Wiesz, że im również na Tobie zależy. Dobrowolna, długotrwała izolacja to nie jest wyjście dla Ciebie.

Wygląda na to, że samotność to po prostu Twój sposób na życie. Najlepiej czujesz się sam, a długie przebywanie z innymi po prostu Cię męczy. Chociaż możesz wykazywać pewne cechy wiązane z tym konkretnym zaburzeniem osobowości, raczej nie wyczerpujesz jego kryteriów, zwłaszcza jeśli poziom Twojego życiowego komfortu jest dla Ciebie satysfakcjonujący. Zastanów się tylko, czy nie zdarza Ci się unikać ludzi tylko i wyłącznie z powodu lęku. Wtedy może to być sygnał ostrzegawczy.

Twój wynik może sugerować, że wykazujesz cechy wskazujące na zaburzenie zwane osobowością unikającą. Maksymalnie izolujesz się od ludzi, ponieważ boisz się, że im nie dorównasz, że od razu wyczują Twoją inność, słabość i nie omieszkają tego wytknąć i skrytykować. Najbardziej niewinne słowo krytyki pamiętasz przez długie lata i zadręczasz się nim. Budujesz sobie wymyślony świat, do którego uciekasz, by poczuć się bezpiecznie. Być może czas pomyśleć o odpowiedniej terapii, która zwiększy komfort Twojego życia i sprawi, że sam na siebie spojrzysz łaskawszym okiem?