Gdzieś z biegiem lat i przybywaniem odpowiedzialności i obowiązków straciłaś zdolność radosnego zachwycania się światem, cieszenia się z byle czego i chwytania każdej miłej chwili. Przede wszystkim starasz się być rozsądna, postępować odpowiedzialnie i praktycznie. Nie możesz sobie pozwolić na beztroskę, bo zbyt wiele od Ciebie zależy.

Jednak czy to nie sprawia, że stajesz się nazbyt poważna, a co więcej - stale zmęczona i coraz bardziej wypalona? Nie masz czasu dopieścić samej siebie ani doładować akumulatorów. Rozejrzyj się uważnie wokół - czy życie nie jest cenne i niesamowite?

Twoją spontaniczność i beztroskę często hamuje wstyd. Czy mi wypada? Co ludzie powiedzą? Co sobie o mnie pomyślą? A jeśli wypadnę głupio i się ośmieszę? Nadmierne przejmowanie się opinią otoczenia utrudnia Ci życie i sprawia, że często rezygnujesz z tego, na co w gruncie rzeczy masz szczerą ochotę.

Inni za Ciebie życia nie przeżyją, ich poglądy to ich prywatna sprawa. Uśmiechnij się, głowa do góry i przestań tak mocno koncentrować się na sobie. Najpierw doceń sama siebie, a potem o sobie zapomnij :)

Twój świat jest pełen emocji, wrażeń, zapachów i smaków. Chwytasz je, zapamiętujesz, kolekcjonujesz i sięgasz po nie, gdy masz gorszy dzień. Doskonale wiesz, co lubisz, co Cię relaksuje i co sprawi Ci najwięcej przyjemności.

Gromadzisz drobiazgi, ponieważ wiesz, że z perspektywy czasu będą nabierać coraz większego znaczenia. Nie tracisz nerwów na rozpamiętywanie błędów - życie jest na to zbyt krótkie.

Każdego dnia jesteś w stanie znaleźć coś, co czyni go wyjątkowym. Cieszysz się każdą chwilą, czerpiesz z życia pełnymi garściami i nie tracisz dziecięcego zachwytu nad światem. Nigdy nie żałujesz czasu na to, by obejrzeć zachód słońca czy powąchać kwiat, a kiedy na dłoni siada Ci biedronka, prosisz ją o kawałek chleba :)

Swoim optymizmem i pogodą ducha zarażasz wszystkich wokół, również tych, którzy zdążyli już zgorzknieć i zapomnieli, czemu właściwie życie jest takie piękne.